Een bekende valkuil voor gemeenten is dat de omgang met persoonsgegevens wordt aangevlogen via de juridische route, oftewel: “Dat mag (niet) van de AVG”. Er wordt strikt gekeken aan welke minimale wettelijke vereisten dient te worden voldaan. Op deze wijze wordt het nagenoeg onmogelijk om privacy in het DNA van de organisatie te krijgen. Het blijft immers wéér zo’n wet die in de weg staat van het werk. Terwijl gemeenten juist de kans hebben om trots te handelen vanuit de bedoeling van de AVG: optimale, gebruiksvriendelijke dienstverlening bieden waarbij de burger, mede door een transparante houding van gemeenten, kan vertrouwen op een zorgvuldige omgang met persoonsgegevens.