Helaas. We weten met z’n allen heus wel dat we onze ziel en zaligheid, en nog wel meer intieme gegevens dan die alleen, met alle waarde die eraan is verbonden zomaar weggeven. Maar zolang de ontvangers, en hun ‘affiliates’, vrijelijk en onbestraft allerlei onoirbare dingen mogen doen met onze gegevens – ze hebben nu eenmaal beter advocaten dan wie dan ook ter wereld? – zullen ze niet spontaan gaan zorgen voor een ander systeem waarin onze privacy beter is gewaarborgd.

Ook al omdat we zo graag gratis dingen willen, tegen beter weten in. Gratis content op een Cqure kennisplatform en zo. Gratis contact met volstrekt anonieme (voor u) gelijkgestemden aan de andere kant van de wereld. Hoe fijn is niet een Like van een of andere bot uit China? Dat is toch erkenning die we van de buren niet krijgen?

Eigenlijk zouden we een ruilhandelsmarkt moeten hebben voor persoonsgegevens. En dan bedoel ik niet iets op het Dark Web oei hoe eng en spannend, maar gewoon, transparantie over het eenmalig aanbieden van je hebben en houden, over de ‘koper’ en de specifieke-doelbinding (en niet meer dan dat), en de tegenprestatie zijnde toegang tot een ‘gratis’ dienst in ruil voor de gegevens – die, als dekking van de kosten, eenmalig door de koper mogen worden hergebruikt, voor profilering of zo om zelf advertenties op profiel te verkopen en te plaatsen. Wat Apple voorheen deed. Wat Google in zekere zin ook doet. Zelf profileren, zelf profiteren. Meer zou niet hoeven.

Nou is er nog wel het probleempje van de eindeloze kopieerbaarheid van uw gegevens. Misschien wel de oorzaak, zelfs. Heel heel vroeger, voordat uw gegevens elektronisch waren, konden ze wel worden gekopieerd maar daar zat altijd handmatige effort aan vast – dat scalede niet en leidde tot kwaliteitsverlies. Nu een en ander echter per terabyte en meer eenvoudig, met alle error correcting codes van dien, kan worden doorgekopieerd tot in het oneindige, gebeurt dat ook.

Er zijn hierop eigenlijk maar twee oplossingen: Ofwel we zorgen ervoor dat we onze gegevens maar één keer afstaan voor eenmalig gebruik, met een ‘will auto-combust after reading’ mechanisme eraan. Ofwel alle kopieën van kopieën van … zijn traceerbaar, met een straf in de vorm van betaling. Aan ons.

Vraag is dus wie zich geroepen voelt om eens een praktische implementatie te maken van single use keys of zo, zodat we gegevens kunnen afstaan voor één specifiek gebruik en bij doorverkoop (of opslag voor later gebruik) sowieso niks bruikbaar is.

Of we implementeren Jaron Lanier’s idee, uiteengezet in Who Owns The Future en andere, om via blockchain- of vergelijkbare mechanismen, micropayments te krijgen voor elke doorverkoop van onze gegevens. Dan levert onze privacy eens wat op – het zal niet veel wezen, maar het is beter dan niks. En de ‘vervuiler’ betaalt… (en u krijgt gelijk in beeld wie betaalt; hou ze in de gaten) Dit vergt nogal wat qua ontwikkeling, uitrol en acceptatie c.q. gebruik, met bovendien wereldwijd afgeregelde minimumprijzen om een ‘race to the bottom’ te voorkomen. Zoals Lanier zelf al stelt: Dat gaat niet simpel zijn…

Nu zullen er ook mensen zijn, die waarschuwen dat zonder de verkrijging om niet van onder andere privacygevoelige gegevens en doelbindingsloze doorverkoop aan duistere derdenpartijen, de verkoop van reclameruimte zo veel minder opbrengt dat vele zo niet bijna alle grote social media platformen zouden omvallen. Dat zou erg zijn of zo. Wel het proberen waard, toch …?

Laten we dus vooraleerst hopen dat de specifieke doelbinding voor gegevensverzameling nu eens wat harder gespeeld gaat worden, onder de reeds van kracht zijnde GDPR, als die ten langen leste nu dan eens gaat worden gehandhaafd. Daar is wel de wil voor nodig om het voorbehoud van doorverkoop aan nog onbekende, onbekend gedefinieerde affiliates te vaag te verklaren en overal en niet nergens daartegen op te treden. Hoop doet leven.