Het is alweer ruim 20 jaar geleden dat de voorloper van de Code voor Informatiebeveiliging (CvI) werd geboren. Zover ik weet ontstond ze uit een vrijage van Shell met het Britse Ministry of the Interior als een antwoord op de uit de hand lopende automatisering. Tot dan toe was er vanzelfsprekende controle door de geslotenheid van de gebruikte systemen. Client-server brak met de regels en zorgde voor onduidelijke grenzen aan je systeem. Je moest met veel meer verschillende factoren rekening gaan houden. Bovendien was er een heel nieuwe groep IT’ers die zich met dataverwerking ging bezighouden die de oude beveiligingsparadigma’s niet had geleerd. Het antwoord op deze ontwikkelingen was een ‘best practice’. Zo’n verzameling handreikingen was handig als checklist en verschafte je als nieuweling gelijk een soort opleiding in de strijd voor de veiligheid.