De wijkagent surveilleert én is er voor vragen uit de buurt. Met een licht surveille-regime; de agent is maar in z’n eentje in een best grote wijk en wandelt wat. Waar z/hij in de buurt is, wordt net iets minder door rood gefietst; en waar h/zij niet is, moet worden vertrouwd op burgertoezicht [tsja] en melding bij 112, waarop de agent zo nodig poolshoogte gaat nemen. Of als er meer aan de hand is, wordt assistentie ingeroepen, op allerlei vlak; collega’s voor wat handjes, recherche voor de post-‘mortem’ na de hack inbraak. Als er iets groters aan de hand is, werkt de wijkagent samen met z’n collega(’s) in de volgende wijk, uiteraard. Ieder z’n specialisme, qua lokale kennis. En overstijgend zijn er voor de bestrijding van serieuzere criminaliteit natuurlijk aparte, speciale teams en task forces. Maar in het algemeen is de aanwezigheid, het er zijn, van een wijkagent al voldoende preventie en signalering voor het gros van de overtredinkjes. De wijkagent kan ter plekke wel een passende oplossing vinden. En wat de agent al ziet wat privacygevoelig zou zijn… dat is ter plekke opgelost door het vertrouwen dat de burger in de agent heeft. Hopelijk.