Hier moet Nederland van leren!” zegt Sebastiaan van ‘t Erve, burgemeester van Lochem tegen mij. We praten nog geen minuut als glashelder is dat zijn gemeente is getroffen door een aanval van serieuze omvang. In zijn stem hoor ik zorg, nervositeit, maar vooral vastberadenheid. Deze bestuurder toont het nieuwe normaal.

De uitwerking van de keuze is enorm. ‘Leren’ betekent uitzoeken wat er gebeurd is. Er komt deugdelijk forensisch onderzoek, het woord ‘schuld’ of ‘schuldige’ blijven onbesproken maar zijn evident taboe. We proberen fouten te vinden, te verhelpen, te documenteren en de kennis die we daarmee vergaren, willen we uiteindelijk verspreiden. De sfeer onderling is meteen goed. De communicatie is open, relaxt en wat vrij uniek is: er zijn geen politieke spelletjes. Het is bijna Rotterdams: niet lullen, maar poetsen. De inzet van de medewerkers is enorm, wat de stereotype ambtenarengrapjes in een ander daglicht zet. Diverse nachten wordt er doorgehaald, het pinksterweekend wordt opgeofferd en werkdagen van 30 uur zijn eerder regel dan uitzondering. Mensen moeten bijna worden gedwongen nu echt te gaan slapen. Iedereen wil maar één ding: het probleem verhelpen.